Paragliden Medellín

Om 09.30 zet mijn Uber chauffeur mij af bij het kantoor van 'Aeroclub', het was een ritje van 40 minuten maar dat ging snel gezien de chauffeur niet vies was van een praatje, wat natuurlijk alleen maar in mijn voordeel werkt omdat ik zo mijn Spaans kan oefenen. Eenmaal bij het kantoor word ik ontvangen door een meisje van mijn leeftijd, we nemen even wat praktische dingen door zoals mijn paspoort nummer en gewicht, waarna ik een bandje om krijg waar een telefoon nummer op staat, mocht er iets gebeuren. Ja hoor, alsof zo’n noodnummer nog zin heeft als er iets mis gaat, denk ik. Maar het idee is leuk. Ik betaal en word naar boven gestuurd, een behoorlijke steile trap waardoor ik eenmaal boven bekaf ben. Er staat een grote groep voor mij in de rij en gezien ik bij het tour bureau had begrepen dat je op je beurt moest wachten, ga ik ervan uit dat het nog wel even duurt. Niets is minder waar. Er komt een meisje naar mij toe die vraagt om mijn ticket en een handtekening en roept vervolgens een instructeur naar zich toe. “You will go with him” zegt ze en voor ik het weet heb ik een soort tas om (net een backpack, maar met een gedeelte waar je op zit tijdens het paragliden). “Vamos” zegt een jongen terwijl hij mijn tasje in de grotere tas die ik om heb doet. We lopen naar het scherm (dat is de soort parachute die ze gebruiken, maar zo mag je het niet noemen) en de riempjes die aan de tas zitten worden vastgemaakt rond mijn buik en benen waarna ik aan de instructeur wordt bevestigd. Terwijl ik denk dat we er nog niet helemaal klaar voor zijn roept een andere jongen “run, run, run”. En al denkende, ik heb niet eens de tijd gehad om me af te vragen waar ik in godsnaam aan begonnen ben, ren ik van een berg af, richting afgrond. Heel bizar, maar in no-time zijn mijn voeten van de grond, terwijl de instructeur nog iets langer doorrent (mogelijk de eerste Colombiaan die ik tegen ben gekomen die langer is dan ik). Niet veel later zweven we, wat is dit ongelooflijk gaaf! En ik realiseer me dat het alleen maar goed is dat ik geen tijd had om na te denken waardoor ik dit zonder twijfel kon doen. Ik haal mijn action cam uit mijn zak en begin met filmen. Dan maken we een bocht, wat ontzettend snel gaat en zonder aankondiging kan ik alleen maar denken oh my god, oh my god, misschien is dit wel helemaal niet zo gaaf. Gelukkig zweven we al snel weer rustig verder. De instructeur vertelt me wat we kunnen zien, Medellín ligt rechts van ons en voor ons zien we een ander stadje, Bello. Beide steden worden omgeven door bergen, wat voor een mooi uitzicht zorgt. Zelf zweven we boven San Felix, een heel klein dorpje maar bovenal groen landschap, ook niet vervelend om te zien. Dit is de eerste keer dat ik een action cam gebruik en dat merk ik, ik kan de camera maar moeilijk stil houden en daarom film ik alles maar, dan moet er iets bruikbaars tussen zitten. Maar wat ben ik blij dat mijn broer de camera aan mij wilde uitlenen en dat ik die op de valreep nog even opgehaald heb, de avond voor mijn vertrek. Naast het uitzicht op de bergen en steden zweven we tussen een aantal vogels, die volgens de instructeur vanuit Canada naar hier zijn gevlogen. “Quieres loops?” vraagt de instructeur na 15 minuten. Of ik loops wil maken, ofwel zo’n bochtje die we op het begin hebben gemaakt maar dan in meervoud. Ik denk nee(!!!), maar zeg “Sí, por qué no?!” (ja, waarom niet?!). En we gaan, en ik bedenk me dat ja zeggen niet altijd in mijn voordeel werkt, en stoer willen doen ook niet, want het is doodeng. Maar na de eerste 3 loops wordt het leuk, zie je wel, je moet er gewoon even inkomen. Nu kan je genieten. En dat doe ik. Na een stuk of 10 loops zegt de instructeur dat ik bij de landing mijn benen in de lucht moet gooien. Ohja, we moeten ook nog een keer landen. En ik maar even denken dat we alles al gehad hadden. Het valt mee, het gaat eigenlijk heel soepel en ik kom zachtjes op het gras te zitten. De riempjes worden los gemaakt, ik krijg mijn tasje terug en de paraglide tas wordt aan de volgende klant doorgegeven. Ik bedank de instructeur en loop nog even richting de afgrond om wat plaatjes te schieten van andere paragliders. Mijn benen trillen en ik zit overduidelijk vol met adrenaline. Een kwartier later ben ik weer beneden, nog steeds trillende maar dit keer niet buiten adem. In tegenstelling, vol met energie! Eigenlijk was dit best kort, 20 minuten. De volgende keer maar 30 minuten doen dan?

Deze ervaring heeft me 125.000 COP (nog geen 40 euro) gekost. Zelf ben ik naar Aeroclub San Felix gegaan, maar er zijn ook andere clubs, waaronder een aantal die ook 10 minuten paragliden aanbieden. Ik heb mij laten vertellen dat dit te kort is, dus ben ik voor 20 minuten gegaan. Mocht je geen action cam hebben, dan kan je een go pro huren, maar omdat je dan ook voor een simkaartje moet betalen lopen de kosten dan wel aardig op. Dus voor degenen die overwegen om dit en andere avontuurlijke activiteiten te gaan ondernemen, koop een eigen action cam!

Gezien deze website niet optimaal werkt met tablet of telefoon krijg ik het niet voor elkaar om hier een video te plaatsen. Deze is wel op mijn facebook pagina te vinden, of te bekijken via deze link: https://youtu.be/PfU-Fc14OQg